นอนนับดาวพราวแสงแฝงม่านฝน
แสงดาวหม่นจนหมองอยากร้องไห้
เคยสุกแสงสว่างหรูแม้อยู่ไกล
กลับหมองไปไม่สว่างกลางฟ้ามัว
ลมกรรโชกโศกนักจมปลักทุกข์
ไร้ความสุขปลุกสำนึกกลางแสงสลัว
ต่อนี้ไปไม่อยู่กับความกลัว
มาคนชั่วหัวหางหลีกทางไป
เคยนึกว่าเป็นฝนดลความชื่น
กลับขมขื่นตื่นมาฟ้าไม่ใส
เป็นฝนดำย่ำยีที่กลางใจ
ตกลงใส่ให้รุ่มร้อนเขียนกลอนลา
กว่าถั่วสุกงาไหม้ไปหมดแล้ว
ไม่เห็นแววไมตรีที่โหยหา
จะหวังแย่งบทนำทำทุกครา
ขอบอกว่าช้าไปไม่จำเป็น
ID # 783353 - โพสต์เมื่อ : 2008-06-07 22:52:31 _ ปิดข้อความ แก้ไข
ไม่ได้ลาหาไม่ใช่ลาเพื่อน
แต่ลาเดือนลาดาวในห้วงหาว
ลาแล้วหนอขอลาซึ่งหมู่ดาว
ด้วยใจร้าวคราวนี้ไม่มีใจ
ขออยู่อย่างกลางดินไม่ยินร้าย
ไม่ขอกรายหมายกลั้วชั่วไฉน
ไม่เอาฟ้าเอาเดือนอีกต่อไป
ขอเชิญไปให้พ้นคนเดินดิน
ถ้าอยู่แล้วแววตาทำชาช้ำ
ขอคืนคำเคยร้องก้องท้องถิ่น
ต่อไปนี้จะู่กู่ร้องให้ได้ยิน
หัวใจภินท์พังช้ำด้วยคำลวง
ปล่อยคนชั่วป่วนเมืองนั่นเรื่องใหญ่
หากมีใจต้องย้ำคำห่วงหวง
คนแผ่นดินถิ่นนี้ที่พลีดวง
กลับกลายกลวงเขาไม่รักจึงหักใจ
บอกให้เราปกครองผองไทยมั่น
ให้ยืนยัีนมั่นคงตรงไฉน
หลอกมานานวานยังเชื่อเบื่อเกินใคร
เขาหลอกใช้คำว่าไท ไม่มีจริง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น