วันศุกร์ที่ 29 มกราคม พ.ศ. 2553

อย่างไรเสีย ทหารก็ไม่ปราบเสื้อแดงจนสิ้นซาก

ไอ้ที่กลัวกันว่าเขาจะขจัดกำจัดให้หมดแผ่นดินไปเลยนั้นไม่ต้องกลัว
ใครอยากจะทำก็คิดไปทำเองเถิด ส่วนพี่หารของเราเขาไม่ทำเด็ดขาด

ทำไมหรือคะ ไม่ใช่เพราะรักเพราะห่วงว่าเป็นคนไทยด้วยกัน ไม่ใช่เพราะเชื่อ
ว่าปราบเท่าไหร่ไม่หมด

แต่เพราะคนเสื้อแดงเป็นขุมทรัพย์เป็นบ่อเงินบ่อทอง ที่ใช้ขุดกินไปได้อีกนานแสนนาน
เหมือนสามจังหวัดภาคใต้อย่างไรเสียก็ไม่มีวันสงบ เพราะการมีอยู่ของปัญหา ทำให้
ทหารมีทั้งงบลับงบแจ้ง เบิกใช้อย่างไม่ต้องเกรงใจ

ดูเรือเหาะเป็นตัวอย่าง แม่งเอาหัวอะไรคิด สั่งซื้อมาราคาเท่าไหร่ ผลปรากฎว่า
ใช้ไม่ได้ ไม่ใช่ว่า กลัวลอยขึ้นไปแล้วถูกยิงตก แต่การณ์กลับปรากฎว่าเรือเหาะ
ที่สั่งซื้อมาไม่มีอุปกรณ์สำคัญที่จะใช้ติดตั้งขึ้นไปตรวจสอบ เพราะเขาถือว่า
เป็นยุทโธปกรณ์ที่สำคัญสำคัญลับของทหารเมกา จึงไม่อนุญาตให้ขายและ
นำออกนอกประเทศ แต่ควายไทยท่านอาจไม่รู้หรือรู้แต่ก็อยากสั่ง จึงได้มาแต่เรือเหาะ
อุปกรณ์สำคัญไม่มาด้วย จึงใช้งานไม่ได้

ทำไงดีล่ะเรือเหาะก็ซื้อมาแล้ว เก็บเอาไว้ลอยเฉลิมฉลองอะไรเล่นก็แล้วกัน งบก็ใช้ไปแล้ว
คอมฯก็คงกินกันอิ่มไปแล้ว รอหาของเล่นใหม่ๆมาสั่งซื้อไว้ดีกว่า

ฉันใดก็ฉันนั้น การมีการชุมนุมของเสื้อแดงก็เอื้อประโยชน์ทางทหารเอ๊ยทางงบประมาณไม่ใช่ย่อย
ไหนจะเบิกใช้ยามประกาศพรก.ฉุกละหุก พรบ.มั่นคง หรืออะไรก็ตามเถอะ ไหนจะเบิกเงินซื้อุปกรณ์
ไฮเทคต่างๆนาๆ แต่เวลาใช้จริงไม่เห็นมันงัดออกมาใช้เลย นอกจากใช้ตีนเดินดุ่ยๆ ยิงเอายิงเอา

แต่ก็เอาละวะ เบิกเอาไว้กินคอมมิชชั่นก็เก๋ดี ใช้ได้ไม่ได้ก็ช่างหัวแม่มัน กูได้กินแล้วนี่หว่า
ด้วยเหตุฉะนี้ ทหารจึงต้องเลี้ยงทั้งสองสถานการณ์(ภาคใต้ และการชุมนุมของคนเสื้อแดง)ให้อยู่คู่

ไม่มีความคิดเห็น: