จบแล้วนะคะ เลยเรียบเรียงให้ใหม่ใส่ตีไข่ เอยไม่ใช่ ให้ด้วยค่ะ
อันโกหมิ่น ผู้นี้ ได้ยินมา
เป็นคนดี นักหนา ทั่วเขตขาม
เคยประกาศ เมื่อครั้ง โกลงนาม
เป็นเจ้าสัว บ้านสองยาม ปฐพี
ว่าจะเลี้ยง บ่าวไพร่ ให้เป็นธรรม
เป็นคติ ประจำ นำวิถี
บ้านสองยาม มีสุข ทุกราตรี
คนดีๆ เข้ามา ค้าขายซื้อ
มาวันหนึ่ง มีไอ้แ ป ๊ะวิปริต
มันคบพวก แอบจิต คิดไม่ซื่อ
ไปเป่าหู อาซ้อ เจ๊ง้อคือ
คนหูเบา เชื่อคำลือ ไม่ระวัง
ว่าไอ้สิน กินบนเรือน ขี้หลังคา
ข้าเห็นมา กับตา ทั้งสองข้าง
เจ๊โมโห ไอ้สิน มึงหมิ่นจัง
สั่งลูกน้อง อย่ายั้ง กระทืบมัน
แล้วเฉดหัว ออกไป จากสองยาม
ทั้งยศนาม เรียกกลับ เอาคืนฉัน
เหล่าเสนา เร่งรีบ พัลวัล
จนพลาดไป ยึดกัน ที่ท่าเรือ
เกิดเดือดร้อน กันไป ทั้งหมู่บ้าน
ด้วยท่านั้น ต้องขนส่ง กันทุกเมื่อ
ส่งไม่ได้ ของเน่า เสียเป็นเบือ
อีกชาวบ้าน ต้องใช้เรือ เดินทางไป
แต่ยังมี ไอ้ศิษย์ คิดประหลาด
ว่าอาหาร รสชาติ ดีเป็นไหน
ทั้งดนตรี รำวง โค้งกันไป
แสนสุขใจ ยึดกัน มันจังวา
สุดท้ายลาม ไล่พรรค พวกไอ้สิน
ไอ้พวกหมิ่น ไล่ไป เหมือนหมูหมา
แล้วไปเรียก ไอ้หมาก รับบัญชา
เอ็งรับหน้า ไปก่อน ข้าร้อนใจ
กำลังนี้ ไอ้หมาก ลำบากจัง
หนูไม่เคย ขึ้นนั่ง ทำงานใหญ่
อีกงานเล็ก หนูก็เคย เสียเมื่อไร
จะให้หนู ทำไง บอกหนูที
ชาวหมู่บ้าน สองยาม เฝ้ารอดู
จะออกหมู่ ออกจ่า ยังไงนี่
เจ้าสัวครับ ตัดสินใจ ในคราวนี้
ลองย้อนไป หลายสิบปี ที่เอ่ยมา
เจ้าสัวยัง จำได้ไหม ครับเจ้าสัว
อย่าลืมตัว ลืมคำ เจ้าสัวจ๋า
พลิกวิกฤติ เป็นโอกาส พลิกศรัทธา
ถ้ารอช้า ชาตินี้ ไม่มีเอย
เคยทราบมาว่าเจ้าสัวแกพิการ เอจะทางหูหรือทางตา จำไม่ได้ซะแล้ว
ถ้าเป็นทางหู แกคงไม่ได้ยินคำถามที่คุณพ่อลูกสี่ส่งเสียงทวงถามไปหรอกค่ะ
อีกอย่างที่พูดครั้งนั้นมันก็นานมาหลายสิบปีแล้ว
คนเขียนบทคนเก่าคงจะตายไปแล้วแหละ ไอ้คนใหม่นี่ก็ไม่ได้เรื่องเล้ย
เขียนก็ไม่เป็น ดีแต่ลอกของเก่า คนเขาจับไต๋ได้หมดแล้วอ้ะ
อีกไม่นานคอยดูมุกเก่าตอนปล่อยนกปล่อยปลานะคะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น