โพสต์เมื่อ : 2009-01-29 09:38:43
ลักษณะนิสัยของคนไทยมีอยู่ข้อที่ภูมิใจกันนักหนา เพราะคาดว่าชาติไหนๆก็ไม่มี
สังเกตได้จากศัพท์ในภาษาต่างๆก็จะไม่มีคำนี้ ทั่วโลกเขาถือความถูกต้อง หากถูก
กฎหมาย ธรรมเนียมปฏิบัติของสังคมละก็ถือว่าทำได้ไม่ผิด
แต่คนไทยเรามีลักษณะอ่อนน้อมถ่อมตน เรามีความเกรงใจ ถึงขั้นจัดไว้เป็น
คุณลักษณะของผู้ดี (จริงๆน่าจะเป็นคนดีมากกว่า) ไม่ว่าเราจะทำอะไร เราจึง
มีความรู้สึกเกรงใจอยู่ในกมลสันดาน จะทำอะไรให้คนอื่นเดือดเนื้อร้อนใจ
เราจะไม่ทำ
และไอ้ความเกรงใจนี่น่ะก็ไม่ได้บังคับกะเกณฑ์เฉพาะผู้น้อยที่ต้องเกรงใจผู้ใหญ่เท่านั้น
หากแต่ว่า เราทุกคนต้องรู้จักเกรงใจกันทุกคน ตราบใดที่เรามีความเกรงใจกัน
โอกาสที่จะเกิดความขัดแย้งก็จะไม่เกิด เรียกอีกอย่างว่าหากเราเอาใจเขามาใส่ใจเรา
เราก็จะเกรงใจไม่ทำให้ใครเดือดเนื้อร้อนใจ เราจะเห็นว่าอย่าทำเลยเดี๋ยวเขาจะขัด
เคืองใจ เดี๋ยวเขาจะหงุดหงิดใจ การอยู่ร่วมกันก็จะมีความสุข
จะขอยกตัวอย่างให้ชัดเจนยิ่งขึ้น เช่นการไปอยู่บ้านคนอื่น ก็รู้อยู่ว่ามันไม่ใช่บ้านของเรา
เขาใจดี อนุญาตให้อยู่อาศัยด้วย ก็รู้ทั้งรู้ว่าอาศัยเขาอยู่ เราก็ต้องเกรงใจเจ้าของบ้าน
เป็นธรรมดา แต่เราก็ไม่ได้อยู่ฟรี กินฟรีเสียเมื่อไหร่ ธรรมเนียมไทยอีกแหละที่ว่า
"อยู่บ้านท่าน อย่านิ่งดูดาย ปั้นวัวปั้นควาย ให้ลูกท่านเล่น" ไม่เหมือนที่ใดในโลก
จ่ายเงินค่าอยู่อาศัยแล้วก็เป็นอันว่าจบกัน เราต้องเกรงอกเกรงใจสารพัด
ในขณะเดียวกันเจ้าของบ้านหากเป็นคนดีก็ต้องเกรงใจลูกบ้านบ้าง ไม่ใช่นึกแต่ว่านี่บ้านฉัน
ฉันจะทำอะไรก็ได้ตามใจ มันต้องเกรงใจกันบ้าง จะตด(อุ๊ย ผายลมต่างหาก)
ก็ต้องกระมิดกระเมี้ยนหน่อย ไม่ใช่อยู่กันมานาน จนหมดความเกรงใจ นึกอยากทำก็ทำ
โดยไม่สนใจว่าลูกบ้านจะคิดอย่างไร เดี๋ยวก็อยู่กันไม่ได้เท่านั้นเอง
ยิ่งนานวันยิ่งต้องคิดมากๆหน่อยว่าเขา(ลูกบ้าน) ก็อยู่มานาน เกรงใจเขาสักนิด
อย่าไปแสดงอำนาจบาตรใหญ่มากนัก การอยู่ร่วมกันก็น่าจะมีความสุข
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น