เมื่อสาวสองวัยไปญี่ปุ่น

ถึงญี่ปุ่นแล้ว เข้าเมืองแล้ว ก็หาทางไปโรงแรม ตอนเปิดเนตหา เลือกแล้วว่า
อยู่ไม่ไกลสถานี มันก็ไม่ไกลจริงๆด้วย หากเดินตัวเปล่า แต่ด้วยกระเป๋าสามใบ
โอ้โห อย่าบอกใครเชียว โรงแรมบอกทางที่เดินใกล้ที่สุดให้ แต่เขาไม่ได้บอกข้อแม้ว่า
ต้องแบกกระเป๋าขึ้นสะพานลอยด้วย โอ้แม่เจ้า คุณนายกลายเป็นเบ๊ไปในพริบตา
ขนาดลูกสาวแสนดี ช่วยเป็นธุระจัดการใบใหญ่ของแม่ให้ แต่มันก็ยังทุลักทุเลอยู่ดี

ทั้งลากทั้งจูง เตะถีบกระเป๋าไปจนถึงโรงแรม เอากระเป๋าฝากไว้ก่อน เพราะยังเช็คอิน
ไม่ได้ แล้วออกไปเดินหาข้าวกินกัน ไปเจอร้านลิ้นย่างอย่างบังเอิญที่แถวชิบูญ่า
คนต่อคิวกันเสียด้วย อ๊ะๆไม่ได้ต่อคิวกำลังอินเทรนด์เลยไปต่อกะเขาด้วย แต่ไม่นานเท่าไหร่
ได้กินลิ้นย่างอร่อยเท่าที่เซนไดเลยเชียว ราคาก็ไม่แพงเท่าที่กินที่สถานีรถไฟในเซนไดด้วยซ้ำ

กินเสร็จเดินชมสถานที่ เข้าไปในร้านTkyo Hands ร้านโปรด จนบ่ายแก่ๆ กลับมาโรงแรม
พบว่าเขาเอากระเป๋าขึ้นไปไว้ในห้องเรียบร้อยแล้วน่ารักจริงๆ โรงแรมนี้ชื่อ Sakura Fleur
นะคะ คุยว่าเป็นโรงแรมสำหรับผู้หญิง แต่งห้องหวานแหวนสีชมพูทั้งห้อง

http://web.travel.rakuten.co.jp/portal/m...f_no=29764

พนักงานน่ารักมากทั้งชายและหญิง ทั้งกะเช้ากะกลางคืน เป็นอันว่าคืนแรกผ่านไปด้วยดี
อ้อจากชิบูญ่าเดินกลับไม่ไหวล่ะค่ะเพราะทางขึ้นเนิน เลยเรียกแท็กซี่ รู้ล่ะค่ะว่ามันแพง
แต่รากหญ้าเดินไม่ไหวอ้ะ แท็กซีคงงงมากๆ เพราะแค่ขึ้นเนินมาก็ถึงแล้ว มิเตอร์ยังไม่หมุน
เลย เป็นอันว่าจ่ายไปแค่ราคาเริ่มต้น 710 เยน ก็แหมน่ะนะ เพื่อความสบายน่องเกิดป่วย
จะไปเที่ยวต่อได้ไง จริงไหมคะ

วันรุ่งขึ้นกะว่าจะไปตลาดปลา ไปกินซูชิร้านดังสักหน่อย เหอๆ มาญี่ปุ่นตั้งหลายรอบ
ไม่เคยไปถึงสักที ออกแต่เช้าหน่อย จะได้ไม่ต้องคอยนาน(ลูกชายเคยมาเขาว่างั้น)
แต่ไอ้เช้าขนาดตีห้า เพื่อไปดูเขาประมูลปลาน่ะทำไม่ไหวหรอกนะคะ เร็วที่สุดที่ไป
ถึงร้าน ประมาณเจ็ดโมงเช้า เดินหาร้านสักพัก ลูกชายบอกชื่อร้านมาแล้ว มีสองร้าน
แต่ตอนนี้จำได้แค่ร้านเดียวคืด ซูชิได ที่ตลาดปลาแห่งนี้มีร้านขายซูชิหลายร้าน
แต่ที่เป็นร้านดัง(ดังน่ะไม่ได้หมายความว่าอร่อยสุดนะคะ ร้านอื่นเป็นไงไม่ทราบนะคะ

ว้ายเล่าแค่นี้ก่อน ต้องรีบออกไปดูกวางต่อล่ะค่ะ เดี๋ยวค่ำนี้มาเล่าต่อ

มาต่อแล้วค่ะ ไปถึงร้าน ก็กะเอาว่าร้านที่คนต่อแถวยาวๆน่ะถ้าจะใช่เป็นแน่
ร้านหนึ่งคนจะเยอะกว่า หน้าร้านดูไม่มากเท่าไหร่ แต่จริงๆแล้ว เขาไปต่อคิวกันอีก
ฝั่งถนนเพราะโดยมารยาท แถวมันจะไปบังหน้าร้านคนอื่นเขา

พบว่าเขาคอยกันอย่างมีระเบียบ ส่วนมากจะมากันสองคนเป็นหนุ่มกะสาว
ที่เห็นเป็นสาวสองวัยก็มีป้ากะลูกนี่แหละค่ะ อ้อ ตอนไปยืนคอยคิว มีผู้หญิง
หน้าตาเป็นสาวเอเชียยืนอยู่คนเดียว เขาถามฝรั่งที่ยืนข้างหน้าว่าคอยนาน
เท่าไหร่ พอรู้ไหม ฝรั่งบอก ไอด้นโน่ว ป้าเห็นเป็นคนเอเชียด้วยกัน เลยบอก
ให้ว่าเห็นเขาว่าสองชั่วโมงนา เลยชวนคุย ถามว่ามาจากไหน สาวเจ้าตอบว่ามาจาก
เมกา เอากับหล่อนสิ สงสัยเป็นคนไทยในอเมริกา ที่อายที่จะบอกใครๆว่าเป็นคนไทย
อิอิ ไม่บอกก็ไม่บอก ป้าก็ไม่บอกเขาว่าเป็นคนไทยเหมือนกัน ก็อายเหมือนกันแหละ

ถามเขาว่าแล้วรู้จักร้านนี้ได้ไง หล่อนตอบว่าอ่านเจอในอินเตอร์เน็ต เลยนึกได้ว่าเออหนอ
อินเตอร์เน็ตมันดีอย่างนี้นี่เอง คนจากทั่วโลก ก็มาหาร้านได้ อย่างที่บอกร้านอื่นๆอาจจะ
อร่อยพอๆกันก็ได้ แต่ไม่ได้ลงในอินเตอร์เน็ต คนเลยไม่รู้จัก อีกอย่างคนเรามักบ้าตามกระแส
เขาว่าดีก็ต้องขอไปลองให้ได้

ยืนคอยคิว เหมือนว่าจะไมมีการขยับเลยสักนิด แต่ก็ยืนคอยกันอย่างใจจดใจจ่อ
แต่สาวหน้าเอเชีย เธอหมดความอดทนเอาตอนครบชั่วโมงล่ะค่ะ เดินหายไปเลย
พอใกล้สองชั่วโมง แถวขยับมายืนหน้าร้านแล้ว อ๊ะๆยังก่อน ยังไม่ได้เข้าไป ก็แหม
ยังไม่ครบสองชั่วโมงเลยนี่นา สาวเอเชียเธอก็เดินกลับมาแล้วบอกว่าไม่ต้องห่วงไอนะ
ไอไปสวาปามร้านอื่นมาแล้วล่ะ บาย แน้ อุตส่าห์เดินมาบอก กลัวเราจะเก็บคิวไว้ให้

เรื่องนี้จึงเป็นอุทาหรณ์สอนใจว่า จะไปคอยคิวอะไรต้องมีคนรู้ใจไปคอยด้วย มาคนเดียว
มันเซ็ง แล้วก็จะถอดใจเอาได้ง่ายๆ ระหว่างการคอยจนขยับมาหน้าร้าน จะมีคุณป้า
เจ้าของร้านเดินมาถามว่าจะกินอะไร มีให้เลือกสองเมนู คือเจ็ดคำ กะสิบคำราคาก็ต่าง
กันนะคะ สิบคำก็ตก3,950เยน ส่วน 7คำก็2,000 กว่าๆ จำไม่ได้แล้วล่ะค่ะว่าสองพัน
เท่าไหร่

ความต่างของสิบคำ ไม่ใช่แค่นั้น แต่เป็นสิบคำที่จะมีคำพิเศษที่เชฟเลือกให้ แล้วคำที่11
เป็นคำที่แถมให้โดยลูกค้าจะเป็นคนเลือกได้ว่าไอ้ที่ล่อเข้าไปสิบคำน่ะ ประทับใจอยากเบิ้ล
คำไหน ก็บอกมา เขาจะจัดให้ ส่วนไอ้พวกที่กินเจ็ดคำน่ะ เขาจะไม่ค่อยดูดำดูแดง
คงหมิ่นว่ามันกระจอก อะไรกินทั้งทีก็กินแค่เจ็ดคำ สมคงไม่มีตังค์ล่ะสิท่า อะไรทำนองนั้น
เพราะอาหารเกือบจะไม่เหมือนพวกเศรษฐีเขากินเอาเสียเลย

ที่รู้ดีน่ะ เพราะป้าคาดว่า สิบคำคงยัดเข้าไปไม่ไหวแน่นอน เอาแค่เบาะๆ เจ็ดคำก็พอ แหมเขาทรีตคนละแบบกับลูกสาวที่สั่งแบบสิบคำนะคะ บอกตรงๆ ก็งั้นๆแหละค่ะ หาได้เป็นอาหาร
สวรรค์วิมานอะไร ชอบน่ะชอบอยู่ แต่เทียบกับเวลาที่เสียไปมันไม่คุ้มเอาเสียเลย
แต่น่ะนะ ไหนๆก็ไหนๆ ไม่ลองไม่รู้ ร้านนี้ล่ะมั้งที่โน้ต อุดม เอาไปเล่าหากินครั้งล่าสุด
แต่ต้องยอมรับว่าเขาเล่าได้สนุกสนานเกินจริงไปเยอะเลย อิอิ เอาเป็นว่า ถ้าเคยไปญี่ปุ่น
หลายครั้งแล้ว และไม่รู้จะไปไหนดี ไปลองสักครั้งเก็บเอาไว้คุยก็ดีนะคะ แต่ถ้าไม่มี
เวลาเหลือเฟือขอแนะนำว่าอย่าไปเลย ไม่ได้วิเศษปานนั้นหรอกค่ะ คอยสองชั่วโมง
กินจริงๆแค่ครึ่งชั่วโมงเท่านั้นเอง

จากร้านซูชิ ก็ได้เวลาช้อบปิ้ง ก็ได้ไปเดินแถวTokyu Hands นั่นแหละค่ะ อยู่ได้ทั้งวัน
จุดใหญ่ของทริปนี้ไม่ได้อยู่ที่โตเกียว แวะมาอย่างนั้นเอง วันรุ่งขึ้นตั้งใจจะไปออนเซน
แหมไม่อยากเล่าเลย พูดไปแล้วก็อ๊ายอาย เอาเป็นว่าเอาไว้เฉลยความเชยต่อพรุ่งนี้แล้วกันค่ะ

แวะมาเล่าต่อก่อนออกเดินทางท่องเที่ยวต่อนะคะ จะเล่าถึงความเชย
คิดได้ว่า"ความเชยไม่เคยปราณีใคร ก็แหม ตั้งใจจะไปแช่ออนเซน แล้วก็เที่ยว
ฮาโกเน่ด้วย ใครๆก็บอกว่าซื้อฮาโกเน่พาสสิดี คุ้ม ได้ทั้งค่ารถไป-กลับ
ได้ทั้งค่าพาหนะรอบทะเลสาบ มีหรือคนงกอย่างเราจะไม่เอา ยังไปต่อรองเขา
อีกแน่ะว่า ก็ไอไม่กลับมาโตเกียว จะน่าเสียดายค่าบัตรไหมเนี่ย หล่อนทำตาขวาง
แล้วดุว่ายูไม่กลับมาก็เสียไปฟรีๆแค่ ประมาณ300เยนเอง จะงกอะไรนักหนา (อันนี้
ป้าว่ามันคงแอบคิดในใจ หะหะ)

เอาก็เอา ซื้อฮาโกเน่พาส 5000 เยน แล้ววาดหวังว่าจะได้ท่องเที่ยวฮาโกเน่อย่าง
สบายใจหนึ่งวันเต็ม ค่อยไปนอนแช่ออนเซนที่จองไว้ ที่ไหนได้ฝันสลายเมื่อนั่งรถไฟ
ไปถึงสถานีแรก โอดาวาหระ ลงรถไปถามนายสถานีว่า จะไปโรงแรมได้อย่างไร
กะว่าจะได้ฝากกระเป๋าเดินทางไว้กับโรงแรม แล้วท่องเที่ยวอย่างสบายใจ เหมือนที่ทำปกติ

โอ้โอ๋นายสถานีดูชื่อโรงแรมและแผนที่ บอกกลับมาว่า "อะโน่ ยูมาผิดทิศนะนายจ๋า"
อุ๊ยต๊ายตายว้ายกรี๊ด แปลว่าอะไรเจ้าคะ ลุงแกบอกว่า อันทะเลสาบรอบภูเขาไฟฟูจิ
นี้มีอยู่ห้าแห่งนะจ๊ะ ไอ้อันที่ยืนกันอยู่เนี่ยเขาเรียกว่าทะเลสาบอะชิ ส่วนที่ตั้งโรงแรมน่ะ
อยู่ขึ้นไปทางเหนือสุด ต้องนั่งรถต่อไปอีกไกล ที่สำคัญพาสที่ซื้อมาไม่coverด้วยนะจ๊ะ
ฟังแล้วอยากสลบ เสียเงินไม่ว่า แต่กระเป๋าหนูจะทำไงล่ะลุง

แล้วก็เริ่มเอาใบจองโรงแรมออกมาศึกษา โอ้โอ๋เขาบอกอย่างละเอียดว่าให้เดินทาง
มาจากโตเกียวอย่างไรใช้รถสายอะไร ราคาเท่าไหร่ ใช้เวลาแค่150นาที แต่ยัยป้าแกไม่ฟัง
แกคิดเอง หะหะ แล้วก็คิดผิด จะเล่าต่อลูกสาวก็มาเร่งยิกๆจะออกไปแล้วนะคะ
เดี๋ยวคืนนี้มาเล่าต่อ

แวะมาเล่าต่อก่อนออกเดินทางท่องเที่ยวต่อนะคะ จะเล่าถึงความเชย คิดได้ว่า"ความเชยไม่เคยปราณีใคร ก็แหม ตั้งใจจะไปแช่ออนเซน แล้วก็เที่ยว ฮาโกเน่ด้วย ใครๆก็บอกว่าซื้อฮาโกเน่พาสสิดี คุ้ม ได้ทั้งค่ารถไป-กลับ ได้ทั้งค่าพาหนะรอบทะเลสาบ มีหรือคนงกอย่างเราจะไม่เอา ยังไปต่อรองเขา อีกแน่ะว่า ก็ไอไม่กลับมาโตเกียว จะน่าเสียดายค่าบัตรไหมเนี่ย หล่อนทำตาขวาง แล้วดุว่ายูไม่กลับมาก็เสียไปฟรีๆแค่ ประมาณ300เยนเอง จะงกอะไรนักหนา (อันนี้ ป้าว่ามันคงแอบคิดในใจ หะหะ) เอาก็เอา ซื้อฮาโกเน่พาส 5000 เยน แล้ววาดหวังว่าจะได้ท่องเที่ยวฮาโกเน่อย่าง สบายใจหนึ่งวันเต็ม ค่อยไปนอนแช่ออนเซนที่จองไว้ ที่ไหนได้ฝันสลายเมื่อนั่งรถไฟ ไปถึงสถานีแรก โอดาวาหระ ลงรถไปถามนายสถานีว่า จะไปโรงแรมได้อย่างไร กะว่าจะได้ฝากกระเป๋าเดินทางไว้กับโรงแรม แล้วท่องเที่ยวอย่างสบายใจ เหมือนที่ทำปกติ โอ้โอ๋นายสถานีดูชื่อโรงแรมและแผนที่ บอกกลับมาว่า "อะโน่ ยูมาผิดทิศนะนายจ๋า" อุ๊ยต๊ายตายว้ายกรี๊ด แปลว่าอะไรเจ้าคะ ลุงแกบอกว่า อันทะเลสาบรอบภูเขาไฟฟูจิ นี้มีอยู่ห้าแห่งนะจ๊ะ ไอ้อันที่ยืนกันอยู่เนี่ยเขาเรียกว่าทะเลสาบอะชิ ส่วนที่ตั้งโรงแรมน่ะ อยู่ขึ้นไปทางเหนือสุด ต้องนั่งรถต่อไปอีกไกล ที่สำคัญพาสที่ซื้อมาไม่coverด้วยนะจ๊ะ ฟังแล้วอยากสลบ เสียเงินไม่ว่า แต่กระเป๋าหนูจะทำไงล่ะลุง แล้วก็เริ่มเอาใบจองโรงแรมออกมาศึกษา โอ้โอ๋เขาบอกอย่างละเอียดว่าให้เดินทาง มาจากโตเกียวอย่างไรใช้รถสายอะไร ราคาเท่าไหร่ ใช้เวลาแค่150นาที แต่ยัยป้าแกไม่ฟัง แกคิดเอง หะหะ แล้วก็คิดผิด จะเล่าต่อลูกสาวก็มาเร่งยิกๆจะออกไปแล้วนะคะ เดี๋ยวคืนนี้มาเล่าต่อ ชาติคือประชาชน ใช่เพียงคนไม่กี่คน ฉะนั้นด่ามันอย่ามาหาว่าด่าชาติ

10-17-2010, 03:07 AM (This post was last modified: 10-20-2010 11:13 PM by ป้าปากเกร็ด.) Post: #8

ป้าปากเกร็ด ผู้ใหญ่บ้าน Posts: 411 Joined: Jul 2010

RE: เมื่อสาวสองวัยไปญี่ปุ่น อิอิ ลูกสาวเขาปวดหัวกลับมานอนพักที่โรงแรม เลยมีโอกาสมาเล่าต่อ ถึงตอนที่คุณลุงที่สถานีบอกมาผิดทาง ให้นั่งรถต่อไปอีกจนสุดทางฟรี แล้วไปต่อรถอีกสายทีนี้ต้องเสียเงิน เอ่อ อารมณ์ เหมือนว่าจองรีสอร์ต ที่เชียงใหม่แต่ดันไปที่ขอนแก่น ต้องเดินทางจากขอนแก่นไปเชียงใหม่ ไปน่ะไปได้แต่แหมมันอ้อมโลก สรุปรวมเวลาเดินทางที่ควรจะเป็นแค่150นาที ก็เลยกลายเป็นห้าหก ชั่วโมงไปโน่น อ้อ แล้วอย่าลืมว่ากระเป๋าเดินทางอีกที่ต้องทั้งลากทั้งจูง ไปตลอดทาง โอ้โอ๋ หนักหนาสาหัสมาก แต่ยังดีที่ขณะกำลังถูลู่ถูกังขึ้น รถเมล์ มีเสียงคนไทยพูดขึ้นมาว่า "ผมช่วยถือให้ไหมครับ" โอช่างเป็น เสียงสวรรค์แท้ๆ เลยได้อาศัยพ่อหนุ่มนี่ดูแลกระเป๋าให้หนึ่งใบไปจนสุดทางรถ (ที่ต้องต่อสองสายอีกด้วย) หนุ่มเขาบินตามมาพบญาติ เพื่อเที่ยวฮาโกเน่ เขานัดเจอกันที่พรีเมี่ยมเอาท์เล็ต แต่ป้าน่ะไม่มีเวลาไปดูอะไรหรอกค่ะ กลัวไปไม่ทันเช็คอินที่รีสอร์ตที่จองไว้ เขาสั่งห้ามเช็คอินเกินห้าโมงเย็น เพื่อความปลอดภัยเมื่อต่อรถสายเสียเงินไปที่สถานีที่คนที่รีสอร์ตจะมารับ เลยเข้าไปถามหารถที่จะกลับไปเกียวโตเสียให้เรียบร้อย หึหึ สุดยอด เจ้าหน้าที่บอกว่าต้องนั่งรถกลับไปที่สถานีที่ออกเดินทางมาอีก แต่แนะนำ ให้เดินทางกลางคืน จะไปถึงเช้าเลย ไม่ต้องไปต่อที่ไหนอีก ว้ายตายแล้ว แล้วโรงแรมที่เดี๊ยนจองไว้ที่เกียวโตก็เสียเปล่าสิคะ มันคงเหงาแย่ไม่มีใครไปนอน ที่สำคัญจ่ายเงินไปแล้วด้วย อันนี้น่ะเดือดร้อนกว่า เลยไว้กลับไปคิดดูก่อน ขณะนั่งรถขึ้นมา ไกด์เขาก็บอกว่าให้มองไปทางขวามือจะเห็นฟูจิซัง เอ่อ มันไม่เห็นอ้ะค่ะ ยิ่งเดี๋ยวนี้ฟูจิซังไม่มียอดเป็นหิมะขาวโพลนแล้ว(นี่แหละ พิษภัยของโลกร้อน) ภูเขาก็เหมือนๆกันแล้วจะรู้ไหมเนี่ยว่าลูกไหนเป็นฟูจิ หลับๆตื่นๆไปจนถึงสถานีคาวาคูจิ ทะเลสาบอีกหนึ่งรอบภูเขาฟูจิ ผ่านฟูจิคิวด้วย รีสอร์ตสวนสนุก ลูกสาวก็ร่ำๆว่าอยากลงไปเที่ยว แต่แม่ไม่เอาล่ะ ขี้เกียจไปคอยคิวอีก กระเป๋าก็ยังเป็นภาระอีก ไม่เอาล่ะ ไว้งวดหน้าแล้วกัน พอถึงสถานี ถามไถ่เรื่องรถกลับเรียบร้อยก็โทรศัพท์ไปที่รีสอร์ต เขาว่าอีกห้านาที จะส่งรถมารับ อ๊ะๆ ทีนี้ กุลีจะแปลงร่างเป็นคุณนายแล้วนา เพราะพออกมาจะInformation ลูกสาวก็ว่ารถมารับแล้ว มีไอ้หนุ่มยกกระเป๋าขึ้นรถไปเรียบร้อย คนขับใส่สูทอย่างดี (จริงๆที่ญี่ปุ่น คนขับรถใส่สูททุกคนแหละค่ะ แม้กระทั่งคนขับแท็กซี่) นั่งรถไปแป๊บเดียวถึงรีสอร์ตสวยงามมาก เขาพาไปที่พัก จองแบบหรูมาคือมีบ่อแช่น้ำร้อน ในห้องส่วนตัวเลย ไม่ต้องไปปะปนกับใคร โรงแรมแบ่งออกเป็นสองฝั่ง แบบธรรมดาใช้ บ่อน้ำร้อนรวมก็มีอยู่อีกฝั่งส่วนแบบหรูมีทั้งหมดหกห้อง เท่าที่ดูมีคนอยู่สามห้องนะคะ หน้าตาที่พักล่ะค่ะ ข้างบนนี้น่ะ ให้ที่อยู่ไว้ด้วยเผื่อใครสนใจบินตามไปลอง พอไปถึงก็จะมีสาวญี่ปุ่น(อันที่จริงแก่มากแล้ว)เป็นคนมาต้อนรับและแนะนำตัวว่า ชื่อ"ทีน่า" เขาจะเป็นคนดูแลตลอดเวลาที่เข้าพักอยู่ที่นี่ ทีน่าพูดภาษาอังกฤษได้น้อยมาก แต่ก็สื่อสารกันพอรู้เรื่อง อันนี้ก็เป็นข้อน่าสังเกตว่า ภาษาไม่ใช่อุปสรรคในการติดต่อ ขอแต่เพียงมีความจริงใจ พร้อมที่จะบริการ ทุกอย่างก็ผ่านไปด้วยดี ทำให้นึกไปถึงเรื่องที่ไอ้ควายจะไปจ้างฝรั่งมาสอนภาษาให้คนไทย จะสอนไปทำไม เห็นว่าจะจ้างมาตั้งหมื่นคน โธ่ถัง เสียเงินเปล่าๆ เดือนละตั้งห้าหมื่น มันท่าจะบ้าไปแล้ว เรื่องโง่ๆเนี่ยฉลาดนัก ภาษาไม่ใช่ปัญหา ไม่เห็นจำเป็นต้องพูดเหมือนหลุดออกมาจากมดลูก ฝรั่งเลย สู้เอามาสร้างเสริมนิสัยให้รักการบริการยังจะดีกว่า นี่ถ้ากระแดะพูดฝาหรั่งได้ แม่งคงไม่เห็นหัวคนล่ะกระมัง ป๊าด..นึกขึ้นมาแล้วของขึ้น ทีน่ามาแนะนำตัวแล้วถามว่า "คุณท่านจะรับอาหารเย็นกี่โมงเจ้าคะ แล้วอาหารเช้าล่ะเจ้าคะ แล้วจะให้ทีน่ามาปูที่นอนกี่โมงดีคะ" โอ๊ยถามจัง กว่าจะรู้เรื่องคุณนายเหนื่อย พอทีน่าออกไปคุณนายก็ลงแช่น้ำ อ้อ มีสองบ่อนะฮ้า เดี๋ยวจะว่าไม่หรูจริงมีบ่อกลางแจ้ง แล้วก็บ่อในร่ม คุณนายเลยลองมันทั้งสองบ่อเลย อิอิ เหนื่อยแล้วนะคะ ไว้มาเล่าต่อเรื่องอาหารเย็น น่าตื่นตาตื่นใจมากๆ

อ่านแห้งๆมานาน ลองดูภาพประกอบบ้างนะคะ เริ่มแรกก็คุณป้าทีน่า
เธอหน้าตาอย่างนี้แหละค่ะ



เห็นตัวเล็กๆอย่างนี้ เธอวิ่งเสิร์ฟจนน่าสงสาร อาหารทีเสิร์ฟก็มีมากมาย
เริ่มด้วย สาเก แก้วเล็กๆ แล้วต่อด้วย อะไรก็ไม่รู้ ลืมไปแล้ว นึกได้ว่าจะเก็บ
รูปก็หมดไปเสียแล้ว เหลือแต่จานเปล่าๆ

หะหะ

แล้วต่อด้วย ซุปกา แล้วก็ปลาดิบ

ต่อมาก็oyster gratin

ยังยังไม่หมดค่ะ จานต่อไปหน้าตาเหมือนปลานึ่งซีอิ๊วมากๆ
แล้วก็ต่อมาด้วยเห็ดเทมปุระ


จบอาหารค่ำมื้อนี้จานสุดท้ายด้วยยากินิขุ เนื้อหน้าตาดีอย่างนี้แหละค่ะ



อร่อยมากๆ เขาเอากระทะมาให้ย่างเองเลยทีเดียว ใส่ปากไปก็แทบละลายเลยทีเดียว
คาดว่าหากมาหน้าหนาวอากาศเย็นกว่านี้ เขาคงเสิร์ฟนาเบะ(หม้อร้อนของญี่ปุ่น) ยังค่ะ
จะจบมื้อค่ำให้สมบูรณ์ได้อย่างไร หากไม่มีของหวาน



ลืมเล่าไปว่าเมื่อมาถึงรีสอร์ตเขาต้อนรับด้วยขนมญี่ปุ่นกับน้ำชา เขาเรียกขนมอะไรก็ไม่รู้
หน้าตาแปลกดี เสียดายไม่ได้ถ่ายรูปเอาไว้

พรุ่งนี้จะมาต่อด้วยมือเช้าอันอลังการอีกนะคะ
นอนหลับไปตื่นนึง ก็ตื่นมาสักเจ็ดโมงเช้า รีบลุกมาแช่น้ำอีกรอบ เพื่อความคุ้ม
เพราะเดี๋ยวแปดโมงครึ่งคุณทีน่าเธอจะมาเสิร์ฟอาหารเช้า ซึ่งนับว่าคิดถูกมาก
เพราะพอรับข้าวเช้าเสร็จก็ใกล้เวลาไปขึ้นรถกลับแล้ว ไม่งั้นก็อดแน่ๆ

มีกาแฟ แล่้วก็อาหารหน้าตาแบบนี้แหละค่ะ



รับอาหารเช้าเสร็จก็ถามคุณทีน่าว่าจะไปถ่ายรูปรอบๆโรงแรมได้ไหม
เธอคงฟังไม่เข้าใจ นึกว่าจะให้ไปถ่ายรูปให้ เธอเลยวิ่งออกมาตามถ่ายรูป
ให้ตลอดเวลา ฮา น่ารักจริงๆ

เสร็จแล้วร่ำลาคุณป้าแก แกช่วยยกกระเป๋าอันหนักอึ้งไปส่งที่รถด้วย ยืนโค้งคำนับ
ส่งจนลับตา หันกลับมามองเธอก็ยังยืนส่งจนลับตาไปเลย บ๊ายบายคุณป้าที่น่ารัก
เป็นช่วงเวลาที่แสนประทับใจ ไม่รู้ว่ากลับมาครั้งหน้าคุณป้ายังอยู่ให้บริการอีกไหม
แต่คิดว่าอย่างไรจะกลับมาอีก พาคุณลุงมาฮันนิมูนอีกสักรอบ ประทับใจจริงๆ สมราคา
แหละค่ะ ดูแลดีขนาดนี้ แพงหน่อยก็คุ้ม เสียอย่างเดียว ทั้งยูกาตะ และที่เป่าผมเป็น
สีที่ไม่ถูกโฉลก อิอิ หากเป็นเมื่อก่อนต้องร้องกรี๊ดด้วยความถูกใจ แต่เดี๋ยวนี้กลับ
เป็นสีที่น่ารังเกียจไปเสียแล้ว

ออกจากสถานีคาวาคูจิ นั่งรถเมล์กลับไปทางเดิม กะว่าพอมีเวลาจะได้ใช้บัตร
ฮาโกเน่พาสบ้าง ก็ได้ใช้แค่มานั่งเรือชมทะเลสาบอะชิ นิดหน่อยแค่นั้นค่ะ
เรือหน้าตาเป็นอย่างนี้แหละค่ะ



ก็งั้นๆแหละค่ะ ลงที่ท่านึง ออกมาเจอร้านไอติม มีรถชาติแปลกๆ เช่นรสมันหวาน
รสงาดำ เลยลองเสียหน่อย ภาพอีกสาวกำลังเลือกไอศกรีม



ไอติมหน้าตาแบบนี้แหละค่ะ

ที่สถานีมีของขาย เจอร้านขายมันเทศเผา เขาเขียนภาษาไทยเชิญชวนเสียด้วย


เดินเล่นสักพักก็นั่งรถต่อไปสถานีMishima เพื่อขึ้นรถไฟชินกันเซ็นไปเกียวโต
ในที่สุดก็ได้มาถึงเกียวโตเรียบร้อย โรงแรมที่จองไว้ก็โอเค ไม่ไกลจากสถานีมากนัก
โรงนี้มีอาหารเช้าให้ด้วย แต่ก็เฮ่อ มีแต่ข้าวสามเหลี่ยมกะเครื่องข้าวต้ม มีขนมปัง
ให้ปิ้งเอง โปรตีนแทบไม่มี แต่ก็ยังดีกว่าไม่มีนะคะ

เช็คอินเข้าโรงแรมก็นอนเอาแรง พรุ่งนี้จะตะลุยเกียวโต รุ่งเช้าซื้อบัตรรถเมล์หนึ่งวัน
ราคาถูกหน่อย เพราะในเมืองเกียวโตมีรถใต้ดินน้อยมาก

ที่แรกที่ไปคือปราสาทสีทองหน้าตาอย่างนี้แหละค่ะ



เจอคนไทยไปถ่ายรูปแต่งงานด้วยที่รู้เพราะเขามีช่างภาพตามจัดท่าทางให้
โห อะไรจะขนาดนั้น เมื่อก่อนว่าไปถ่ายต่างจังหวัดก็ว่าหรูแล้ว นี่บินมาถ่ายถึงญี่ปุ่น
คงแพงน่าดู แต่ไม่ได้ทักกันหรอกค่ะ แปลกมากๆคนไทยเวลาเจอกัน พอได้ยินว่าพูดไทย ต่างคนต่างหลบ ไม่ยักทักทายกัน อิอิ ป้าก็เป็น

ออกจากปราสาททองก็ไปวัดเงินก็งั้นๆแหละค่ะ ปราสาททองดูน่าตื่นตากว่าเยอะ
แล้วก็ไปต่อที่วัดน้ำใส เจอนักเรียนฝูงเบ้อเริ่ม มาเที่ยวกัน แล้วถ่ายรูปหมู่กันน่าตื่นเต้น



จบวันนี้ด้วยเที่ยวเกือบครบไฮไลท์ของเมืองเกียวโต นอนเสร็จรุ่งขึ้น ไปซื้อตั๋วคันไซพาส
เพื่อจะนั่งรถไฟไปเมืองนารา แล้วต่อไปโอซาก้า คันไซพาส สองวันใช้ได้โดยไม่ติดต่อกันนะคะ
สามารถใช้วันหนึ่งแล้วหยุดไป ใช้อีกวันได้ เพราะจะได้ใช้ไปขึ้นรถไฟไปสนามบินคันไซได้

เริ่มใช้คันไซพาสก็นั่งไปฟูชิมิอินาริ ศาลเจ้าที่มีเสาประตูเยอะๆที่เขาว่าสีแดงน่ะค่ะ แต่ไปเห็นแล้ว
พบว่ามันไม่ยักจะแดงตามที่เห็นในรูปมันเป็นสีส้มชัดๆ เดินไปได้ครึ่งทาง ก็กลับ เขาว่าเดินอีกไกล
ไปไม่ไหวล่ะค่ะ



ระหว่างทางเดินขึ้นไป เจอร้านขายปลาไหลย่าง แบบที่เคยไปทานที่โตเกียว เลยต้องแวะสักหน่อย
ที่ร้านนี้มึคุณป้าเจ้าของร้านย่างปลาเชิญชวนอยู่หน้าร้าน มีลูกสาวคอยเสิร์ฟสองคน ส่วนคุณลุงคอย
ทำกับข้าวด้านใน หน้าตาปลาไหลชุด ก็มีข้าวหน้าปลาไหลย่าง โปะบนข้าว เสิร์ฟพร้อมซุปตับไตใส้พุง
กางเกงที่นุ่ง เอ๊ยไม่ใช่ ไม่มีกางเกง มีแต่ตับไตไส้พุงปลาไหล ส่วนที่เห็นอยู่ในกล่องคือก้างปลาไหลอบ
กรอบค่ะ อร่อยดี เคยทานแล้วติดใจเลยต้องสั่งมาอีก ลูกสาวว่าก็ไม่เห็นต่างจากปลาสลิดตรงไหนเลย
แหม เล่นเอาหมดราคา



ช่วงบ่ายเราไปเมืองนารา ไปดูกวางค่ะ มันน่ารักมากๆ เขามีขนมเซ็มเบ้ ขายไว้ให้กวางกิน
มันก็มากินถึงมือเชื่องดีค่ะ



ตกเย็นก็นั่งรถไฟไปโอซาก้า อ้อ จะสังเกตว่าวันนี้เที่ยวตัวปลิว
เพราะเอากระเป๋าฝากไว้ในล็อคเก้อร์ที่สถานีเกียวโต ตกเย็นถึงเวลาค่อยมาเอาไปขึ้นรถไฟ
ไปโอซาก้า ใช้เวลาแค่ครึ่งชั่วโมงก็ถึง

โรงแรมที่โอซาก้า จองบนสถานีรถไฟเลย เพราะไปอ่านเจอคนเขารีวิวว่าดีหนักหนา อยู่บนสถานี
เลี้ยวซ้ายเจอเจอาร์ เลี้ยวขวา เจอใต้ดิน มิหนำซ้ำ ยังมีfood market อยู่อีกด้วย เลยจองทันที
ดีดังว่า เพราะสะดวกอย่างที่เขารีวิว ป้าได้ห้องชั้นที่30 เขามี31ชั้น โหวิวสวยจับใจ ไม่ต้องไปเสียเงิน
นั่งกระเช้าดูเมือง

หน้าตาห้องพักบนชั้น 30 เห็นวิวเมืองโอซาก้าสวยงานค่ะ



วันแรกในโอซาก้าก็ช้อบปิ้ง สิคะ ไปเดินเรื่อยเปื่อย เพราะนอนตื่นสาย แล้วขี้เกียจไปเที่ยว
เดินโต็เต๋แถวโรงแรมนั่นแหละค่ะ เขาดีจริงๆ อยู่ใกล้ถนสายดังไม่ต้องเดินทางเลย ไปซื้อ
ไคยุคังพาส เพื่อจะไปเที่ยวดูปลาวันรุ่งขึ้น

วันสุดท้ายในโอซาก้า เริ่มด้วยการไปปราสาทโอซาก้า ใช้พาสนั่นแหละค่ะ แต่ไม่ได้เข้าไปดู
ในปราสาท พอดีเขามีงานดอกเบญจมาสด้านนอก เสียดาย ส่วนใหญ่ยังไม่บาน ที่น่าตื่นเต้นคือ
เขาเอาดอกเบญจมาส มาทำบอนไซ เห็นเป็นตุ่มเต็มต้น แต่มันยังไม่บาน



ส่วนดอกใหญ่ๆก็บานไม่เต็มที่ เลยไม่น่าตื่นตาตื่นใจเท่าไหร่



เลยเดินไปดู History Museum โอ้โหสุดประทับใจ ทำได้ดีมากๆ ทั้งๆที่ไม่มีภาษาอังกฤษ สักหน่อย แต่ดูแล้ว
เข้าใจ สามารถซาบซึ้งได้ คิดว่าทำไมหนอประเทศเราไม่ทำพิพิธภัณฑ์ ดีๆที่น่าดู ให้ความรู้ เอาเงินค่าทำซุ้มนั้นแหละ
ไปทำ เก็บเงิน ขี้คร้านไม่กี่ปีก็คืนทุน อยากจะโฆษณาประชาสัมพันธ์อะไรก็ทำไป เราไม่ได้มีอะไรน้อยไปกว่าเขาเลย
เรื่องราวน่าสนใจก็เยอะแยะ แต่ไม่ทำ ดันไปทำแต่ซุ้ม ทั่วประเทศให้ชาวบ้านเผาเล่น เสียค่าไฟอีก โฮ้ยยิ่งพูดยิ่งน่าเบื่อ
ก็คงเป็นพิพิธภํณฑ์แบบที่คุณทักษิณกะจะทำ คือเอางานที่เมืองทองมาทำเป็นพิพิธภัณฑ์ถาวรนั่นเอง เสียดายท่านไม่อยู่
ได้สานฝัน ไอ้คนที่มาอยู่ก็ดันไม่มีวิศัยทัศน์เสียอีก

คงจบเรื่องเล่าไปเที่ยวญี่ปุ่นแค่นี้นะคะ พรุ่งนี้เช้าจะเดินทางกลับแล้ว ไว้ไปเจอกันที่เมืองไทย สวัสดีค่ะ
ว้าย ลืมเรื่องสำคัญ ตอนไปอควาเรี่ยม พอไปถึงเจอนี่เลยคำต้อนรับเป็นภาษาไทย



เจอตัวเอก นี่แน่ะจับมาขังให้ว่ายวนไปมา ฉลามวาฬ



แล้วก็นี่ ปลากระเบน ลายเสือ



แล้วก็ปลาปักเป้า ตอนนี้ที่โอซาก้ากำลังมีขายเกลือ่น แต่ไม่กล้ากิน เห็นคุณลุงไปลอง
มาแล้วว่าก็งั้นๆ



อ๊ะๆไอ้ตัวนี้ทำท่าแอบซ่อน คงนึกว่าใครจะมองไม่เห็น แต่ขอโทษ ชาวบ้านเขาเห็น
หางโผล่ ชัดเจน



อันนี้เป็นปูแมงมุมยักษ์ น่ารักดี



ที่ประทับใจก็ต้องนี่ ปลาครึ่งตัว เคยเห็นครั้งแรกที่อิเคบุโคโร่ นานแล้ว สงสารมัน
เหลือแค่ครึ่งตัว อีกครึ่งไม่รู้ใครแอบเอาไปกินเสียแล้ว



ที่ประทับใจอีกอย่างคือแมงกระพรุน น่าตื่นตาตื่นใจมาก



อันนี้น่าจะเรียกว่ามงกระพรุนโคมลอย



ออกมาเขาเปิดไฟพอดีสวยอย่างนี้ค่ะ


tomato เขียน: ไปรอบที่เท่าไหร่แล้วครับนี่คุณป้าฯ
อยากพักร้อนยาวๆไปเที่ยวบ้างจัง

รอบที่เท่าไหร่ไม่ทราบ ไม่อยากจะจำ แต่ชอบญี่ปุ่นมากๆ
ไปครั้งใดก็ประทับใจทุกครั้งค่ะ เป็นประเทศที่ไปเองได้ไม่ต้องง้อทัวร์
ของกินมีอยู่เกลื่อน ยิ่งเดี๋ยวนี้ยิ่งสะดวก เดินเข้าไปดูรูปใส่เงินกด
คูปองออกมา ส่งให้พนักงาน เขาก็ยกมาเสิร์ฟเรียบร้อย ร้านแพงๆ
ก็ใช้มือชี้รูปเอา กินเสร็จก็เดินไปจ่ายเงิน ไม่ต้องใช้ภาษาเลยค่ะ

อ้อ ลืมเล่าไปว่าวันแรกที่ไปถึงโอซาก้า ค่ำแล้ว เดินผ่านร้ายขายอาหารสำเร็จรูป
เขากำลังลดราคาจะปิดร้าน บอกลูกสาวว่าลองซื้อไปทานเถอะ เผื่อถึงโรงแรม แล้ว
ขี้เกียจออกมากินข้างนอก ซึ่งก็ดีมากเลยค่ะ เพราะพอถึงแล้วก็ไม่อยากออกไปเดินอีก
ได้อาศัยอาหารถูกลดราคานี้แหละค่ะ

เกร็ดเล็กๆน้อยๆ สำหรับท่านที่จะไปเที่ยวญี่ปุ่น ให้ซื้อ อับใส่ยา หน้าตาแบบนี้นะคะ
หาซื้อได้ที่ร้านไดโซะ หากคิดว่าไปถึงญี่ปุ่นล้วจะเจอร้านก็รอไปซื้อที่โน่นเลยนะคะ




มีประโยชน์ในการเก็บเศษสตางค์ แยกหยิบใช้ เพราะญิ่ปุ่นเงินแม้แต่เยนเดียวยังมีค่า
ไม่มีใครทิ้ง ไม่เหมือนบ้านเรา วันดีคืนดีเศษตังค์ทอนก็ไม่ทอน ดันเอาลูกอมมาให้แทน
บ้าพิลึก เงินเหรียญเราถึงด้อยค่าลงทุกที หากใครเอาเหรียญสลึงไปซื้อของ ถูกมองหน้า
ยังไม่พอ แม่ค้าบางรายบอกไม่รับเฉยเลย