เขาบอกว่าอย่าจำ..ลืมให้หมด
อย่าจำจดความตายหายสาบสูญ
มาเริ่มใหม่เถิดหนาอย่าอาดูร
สุขเพิ่มพูน..สูญหาย..ตายช่างมัน
ก็เห็นไหมในที่นี้มีความสุข
ไร้ความทุกข์สุขใจใครเห็นขัน
คนที่ตายตายไปไม่มีวัน
ที่จะผันพลันฟื้นหรือคืนมา
ก็ลูกหลานว่านเครือเขาเบื่อมาก
เขาอดหยากอดช้อบ..ตอบปัญหา
เอาพื้นที่ช้อบปิ้งของประชา
ด้วยการฆ่าหาพื้นที่ที่เลื่องลือ
ช่วยกันล้างช่วยกันเช็ดจนเบ็ดเสร็จ
มันคงเข็ดเด็ดขาดไม่อาจหือ
ประกาศก้องร้องว่า"พวกเราคือ
พวกมังกือมังเกี้ยเอี้ยทุกคน"
แล้วถนนรนแคมแถมด้วยห้าง
ไม่รกร้างอย่างเก่าเราเห็นผล
เอาเลือดคนทาทับไม่อับจน
เป็นถนนช้อบปิ้งยิ่งใหญ่พลัน
เขาบอกเราให้ลืมลืมให้สิ้น
แค่พวกดินรากหญ้าช่างน่าขัน
จะมีค่าแค่ไหนอะไรกัน
มาสร้างสรรค์ดันห้างอย่างที่ควร
จะให้ลืมลืมได้อย่างไรเล่า
ก็มาเอาชีวิตปลิดไม่หวน
เหมือนสายน้ำไหลไปไม่ไหลทวน
ท้องไส้ป่วนมวนมนจนอาเจียร
จึงไม่อาจตัดใจไม่ขีดเขียน
ความคิดเห็นเป็นอยู่มันวนเวียน
จึงจุดเทียนแห่งปัญญาว่า...ไม่ลืม
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น