แก้ไขลองมานั่งคิดๆดู ว่าความเป็นสิทธิ์ส่วนตัว เป็นที่ยอมรับกันในสังคมโลก
โดยมารยาทเราไม่มีสิทธิ์เปิดจดหมายของผู้อื่นโดยเด็ดขาด โดยเฉพาะ
เมื่อเขาจ่าหน้าซองชัดเจน
เลยเกิดสงสัยนั่งคิดคำนวนดูว่าใครเปิดจดหมายได้บ้าง เท่าที่คิดอย่างเร็วๆ
และคร่าวๆ เห็นว่ามีอยู่ไม่กี่กรณีที่เราน่าจะเปิดจดหมายที่ไม่ได้จ่าหน้าซอง
ถึงเราได้ ลองดูกันนะคะ
1.พ่อแม่.....เปิดจดหมายที่จ่าหน้าซองถึงลูก ซึ่งโดยปกติก็ไม่ควรเปิดอยู่แล้ว
เว้นเสียแต่ว่าเกิดความสงสัยในพฤติกรรมของลูก เช่นอาจไปคบชู้สู่ชาย แอบ
ส่งเพลงยาวถึงกัน (โหเชยไปไหมเนี่ย เด็กสมัยใหม่รู้จักเพลงยาวกันหรือเปล่า
หรือรู้จักแต่ SMS เวลามันเหลือน้อยลงจริงๆด้วย เมื่อก่อนจีบกันเขาส่งเพลงยาว
แปลว่ามันยาว อ้อมไปมาตั้งไกลกว่าจะเผยออกมาว่าแอบชอบ ไม่เหมือนสมัยนี้
เวลามีน้อยต้องส่งสั้นๆห้วนๆ ให้ได้ใจความเอาเลยทีเดียว)
เห็นไหมคะ แม้แต่พ่อแม่ก็ไม่สมควรทำ เป็นการละเมิดสิทธิส่วนบุคคล เมืองนอก
เขาไม่ยอมนะคะ แต่เมืองไทยคงไม่เป็นไร เพราะไปหลงเชื่อผิดๆกันว่าพ่อแม่คือเจ้าชีวิต
ในรายที่สอง ก็น่าจะเป็นผู้คุมนักโทษ เพราะนักโทษไม่มีสิทธ์ ชีวิตไม่มีอิสระ ผู้คุม
ถือสิทธิ์ เปิดดู เพราะกลัว ส่งสาส์นอะไรมาทำความเดือดร้อน กับคุก เช่นนัดกันแหกคุก
อะไรอย่างเนี้ย จึงต้องเปิดออกอ่านดูก่อน
ส่วนอีกกรณีคือ ลูกเปิดจดหมายของพ่อแม่ เพราะจดหมายมาถึงหลังจากท่านตายไปแล้ว
หรือไม่ก็ถึงยังไม่ตาย แต่ก็ไร้ความสามารถ เลยต้องดูแลกิจการงานต่างๆแทน ปล่อยให้
ตัดสินใจเองไม่ได้แล้ว เดี๋ยวจะตัดสินใจผิด (ผิดจากที่ตัวต้องการ)
เท่าที่คิดได้คงมีเท่านี้ หรือใครคิดเคสไหนออกอีกบ้างไหมคะ เห็นไหมคะ มีแค่พ่อ-แม่,
ผู้คุมนักโทษกับลูกทรพีเท่านั้น ที่จริงๆก็ไม่มีสิทธิ์ แต่ถือสิทธิ์เอาตามใจ มิหนำซ้ำหากจดหมาย
มีเนื้อความไม่ถูกใจ ก็ชอบที่จะเอาไปทำลายทิ้งเสียอีกด้วย เพียงแต่สอง-สามรายนั้นเขามัก
จะทำกันเงียบๆ ไม่ให้เจ้าของจดหมายรู้ แล้วคนที่รับจดหมายก็ไม่ควรจะรู้ว่ามีจดหมาย
มาถึงตัวแต่ถูกกันเอาไว้ไม่ให้อ่าน เพราะไม่งั้นโดยธรรมชาติ ต้องอาละวาดแน่ เว้นแต่ว่า
เป็นกรณีของนักโทษที่เขาคุมขังไว้ทั้งตัวและจิตใจ ไม่มีสิทธิ์แม้จะคิดเอง
เอ...แล้วมันเป็นกรณีไหนกันแน่หนอ หรือ พ่อแม่กลายเป็นเสมือนหนึ่งคนไร้ความสามารถ
ลูกๆเลยต้องมาจัดการเอง หรือเดี๋ยวนี้ลูกมันใหญ่กว่าพ่อแม่แล้ว
