เรามาถึงวันนี้ได้อย่างไร

แล้วเราก็มาถึงวันนี้ ไม่ใช่แค่วันที่มีคนตาย ไม่ใช่มีแต่คนเจ็บ พิการเท่านั้น

แต่เรามาถึงวันแม้แต่มิตรภาพที่ยาวนานมาแต่เล็ก ต้องมาตายไป ไม่ก็พิการ

จนมองหน้ากันไม่ติด อ้าปากทีไรที่เคยคุยกันฉันท์เพื่อน กลับมาทุ่มเถียงกัน หรือไม่ก็ไม่พูดกันไปเลย

Social Network กลายเป็นสถานที่ต้องห้าม เข้าไปครั้งใดเป็นกลับออกมาด้วยความหงุดหงิด



มันผู้ใดหนอที่พาเรามาถึงวันนี้ มันผู้นั้น มีความสุขที่เป็นประชาชนแตกแยกอยู่หรือ

ความรักมันหมดไปนานแล้ว ไม่แช่งนะคะ จะอุทิศส่วนกุศลไปให้ เกิดอีก ชาติภพใด อย่าได้เจอะเจอกันอีกเลย



สามีแต่งกลอนมาฝากค่ะ แต่เพื่อนคงหูหนวกตาบอดไปด้วยโทศะจริตกันหมดแล้ว



@เห็นภาพเพื่อนวัยใสในกาลก่อน
เคยร่วมกินร่วมนอนวิ่งเล่นไล่
มาวันหนึ่งเห็นต่างห่างกันไกล
ทั้งที่ใจยังคงมั่นไม่ผันคลาย

การได้มองไกลใกล้ใจย่อมต่าง
มองบนล่างยิ่งต่างห่างเหลือหลาย
แต่หากความเป็นเพื่อนต้องคลอนคลาย
น่าใจหายรักมากลายเสียดายนัก

อยากบอกนักรักของเพื่อนนั้นยิ่งใหญ่
มีเดิมพันด้วยหัวใจให้ประจักษ์
แค่เห็นต่างมิใช่เรื่องร้ายนัก
ไม่ควรผลักมิตรรักให้ห่างไกล

เอาเพื่อนรักแลกการเมืองเรื่องสกปรก
เหมือนนรกแลกสวรรค์นั้นคุ้มไหม
ถ้ายังคิดไม่ออกใคร่บอกไว้
เก็บหัวใจกันไว้เถอะ..นะเพื่อนรัก